این تکنیک مدلی از اجرا و نوازندگی ساز (بدون آواز) موسیقی ایرانی است که براساس نحوه حرکت و ضربه نواخته می شود و با سرعت بالا اجرا می شود. اکثرا چهارمضراب را با  تار می شناسند در صورتی که در تمام سازهای ایرانی از جمله سنتور و ویولن قابل اجراست. چهارمضراب به شکل قطعه ای ریتمیک اجرا می شود برای ساخت و ایجاد ملودی بر روی یک موتیف طراحی می گردد.

این تکنیک هم  بصورت بداهه و یا  بصورت نگارش شده از قبل آهنگسازی شده، اجرا می گردد. به گفتهٔ داریوش صفوت، مطلوب‌ترین شکل اجرای چهارمضراب آن است که در آن یک ساز زخمه‌ای توسط یک ساز کوبه‌ای همراهی شود، مثل همراهی سنتور با تنبک. ساز تنبک در این بین می‌تواند نقش نگه داشتن پایه آهنگ را برعهده دارد.

توصیه اساتید برای یادگیری این تکنیک شروع تمرین با سرعت (تمپو) پایین است. به مرور با بیشتر شدن مهارت و تسلط اجرا، هنرجو می تواند به سرعت ایده آل آن ملودی را اجرا نماید.

به گفته روح‌الله خالقی (نوازنده و آهنگساز) نویسنده کتاب «سرگذشت موسیقی ایران» چهارمضراب اول با سازهای تار و سنتور قابل اجرا و مرسوم بود و سازهای آرشه‌ای مانند کمانچه و ویولن در این زمینه کاربردی نداشتند. خالقی نسبت به کاربرد چهارمضراب در سازهای بادی نیز نظر مساعدی نداشته است.